พลายแก้วบวชเณร
" แกะเป็นราชสีห์สิงห์อัด เหยียดหยัดยืนอยู่ดูเฉิดฉิน
แกะเป็นเทพนมพรหมินทร์ พระอินทร์ถือแก้วแล้วเหาะมา
แกะรูปนารายณ์ทรงสุบรรณ ผาดผันเผ่นผยองล่องเวหา
ลูบหลังลูบหน้าแล้วว่าไป สิ้นไส้กูแล้วเณรแก้วอา
ยังอยู่แต่สมุดตําหรับใหญ่ พื้นแต่หัวใจพระคาถา
กูจัดแจงซ่องสุมแต่หนุ่มมา หวงไว้จนชราไม่ให้ใคร
ความรู้นอกนี้ไม่มีแล้ว กูรักเณรแก้วจะยกให้
อยู่คงปล้นสะดมมีถมไป เลี้ยงโหงพรายใช้ได้ทุกตา
ตําหรับใหญ่พิชัยสงคราม สูรย์จันทร์ฤกษ์ยามก็รอบรู้
อยู่ยงคงกระพันทั้งล่องหน หุ่นยนต์ผูกใช้ให้ต่อสู้
รักเรียนทั้งเสกเป่าและเจ้าชู้ ผูกจิตหญิงอยู่ไม่เสื่อมคลาย
อยู่มาปีระกาสัปตศก ทายกในเมืองสุพรรณนั่น
ถึงเดือนสิบจวนสารทยังขาดวัน นัดกันจะมีเทศน์ด้วยศรัทธา
พระมหาชาติทั้งสิบสามกัณฑ์ วัดป่าเลไลย์นั้นวันพระหน้า
ครั้งนี้จะแต่งไปให้ยี่งยวด จะไปอวดนางพิมให้ยิ้มอยู่
นิ้วก้อยใส่รังแตนแหวนงู นิ้วชี้เชิดชูนั้นแหวนเพชร
นิ้วนางนั้นประดับแหวนทับทิม เอ๊ะ !! ทีนี้นางพิมปิ่มสําเร็จ
แหวนเครื่องของบิดายอดห้าเม็ด ชาวสุพรรณมันเข็ดว่ามั่งมี
แล้วจึงเสกยันต์ตรีนิสิงเห เรียกผีผีเซเข้ามาใกล้
เอายันต์ปิดศีรษะเข้าทันใด ข้าวของคล้องใส่ไล่ผีลง
โดดขึ้นบ่าผีผีพาลิ่ว จับลมปลิวลิ่วมาในป่าระหง
ข้ามทุ่งมุ่งลัดตัดดง หมายตรงเข้าเมืองสุพรรณ
พรายผีรี่รีบถีบทะยาน มาถึงบ้านท่านศรีประจันนั่น
