กลอนขอบคุณข้าว
กราบเรียนคณะกรรมการ พวกดิฉันมาวันนี้
จะได้เล่าถึงฮีตสิบสอง ประเพณีชาวอิสาน
ในเดือนยี่บุญคูณลาน ชาวอิสานจำให้ดี
ท่านจงจำไว้น้องพี่ ในเดือนนี้บุญคูณลาน
ขอบพระคุณแม่โภสพ ที่ท่านให้ชีวิตมา
เป็นอาหารอันโอชา เลี้ยงเฮามาแต่เยาววัย
ในมื้อนี้ได้ทำบุญ ขอบพระคุณท่านทั้งหลาย
ที่ท่านมากันมากมาย มาเอาบุญกุ้มข้าวใหญ่
ขอให้ท่านจงโชคดี มามื้อนี้ให้สุขใจ
แต่อย่าลืมกับของดี คือเจดีย์ศรีแวงใหญ่
กลอนเศรษฐกิจพอเพียง
พวกดิฉันมาหลายคน ทุกๆคนมาร่วมทำบุญ
มาทำบุญกุ้มข้าวใหญ่ เดินทางมาด้วยความเติมใจ
ในปีนี้รัฐบาลไทย ประกันข้าวให้มีราคา
ข้าวเหนียวและข้าวจ้าว มีราคาพึงพอใจ
กำนันผู้ใหญ่บ้าน บ้านของท่านสุขดีหรือ
รัฐบาลมีเงินทุน ไม่ต้องจรไปเมืองกรุง
โครงการมีแบบแปลน ทำตามแผนภูมิพล
ปลูกหม่อนและเลี้ยงไหม สายใจไทยท่านประทาน
ผ้าซิ่นผืนแพรวา เป็นราคาผ้าไหมไทยม, เผยแพร่ศิลปะ
พัฒนาพาสุขใจ,ชื่อเสียงก็เกรียงไกร หมอนขิดไทยส่งไปขาย
มาเลและปีนัง ได้สั่งชื้อจากไทยเรา
ญี่ปุ่น สิงค์โปร ชื้อไปโชว์บ่ได้ขาดสาย
สินค้าชื้อจากเรา คุณภาพดีเขาเอาหมดเลย
กลอนนกกระยางขาว
นกเอยนกกระยาง ขาวเรียนยาวขนสีขาว
ปางหลังมีเรื่องยาว นิทานเก่ามากเหลือเกิน
เดิมชื่อสุดาชา ภัสดาผู้มีเงิน
บ่สร้างความเจริญ นางทำเป็นเช่นตาฝาง
สามีพาทำความดี เจ้าโฉมศรีก็เมินหมาง
ทาแป้งแต่งสองปราง ผัดกายจนหน้านวล
นางกลับเว้ายียวน ว่าเราเป็นผัวเมียกัน
ต่อมาทั้งสามี เจ้าโฉมศรีก็แตกฉาน
มฆะผู้บุญหลาย เกิดที่สวรรค์เป็นพระอินทร์
ส่วนนางสุชาดา เกิดในป่ากลางวาริน
กระยางนามยุพิน เพราะความดีไม่ยอมทำ
องค์อินทร์อยู่บนฟ้า หลิงลงมาเห็นงามขำ
เป็นนกชดใช้กรรม หากินปลาตามวาริน
จึงแปลงเป็นนกตัวผู้ ถึงที่อยู่สักกุนี
เล่าเรื่องปางหลังมี ให้นางฟังจนจบตอน
ฝ่ายนางนกกระยาง เมื่อได้ฟังแล้วอาวรณ์
โศกเศร้าหมองในอยู่ในดอน ยืนร้องไห้บ่นรำพัน
(ลำ)... โอน.......! พอเมื่อสักกุนาเชื้อกระยางขาวได้ฮู้ข่าว
จิตรกระสันปวดร้าว เฮไห้เร่าระบม สมเผาเพี้ยงผัวมิงแพงฮัก
เฮียมเอย เจ้าแมนซังเมียหยัง จึงปล่อยวางพระนางน้อง
น้องนี้คงคอยท่า แพงขวัญตาทุกเช้าค่ำ บ่เอาน้องไปเกิดนำ
ปล่อยเมียเป็นนกน้อย คอยอยู่ข้างตะฟั่งหนอง น้องนี้คิดฮอด
เจ้าอกสิเนาคาขน ฝนตกลงเปียกปอน พี่ส่างวางพระนางไว้
พี่ส่างไลลืมน้อง คืนขนตกอยู่กลางไฮ่พี่เอย
อดีตรักจืดบ่ได้สั่งพออ้ายจังปล่อยเมีย จังปล่อยเมีย เออ เอ๋ย พี่เอย!
องค์อินทร์ได้ฟังคำ จึงแนะนำแม่ดวงมาลา
พร้อมทั้งได้ประทาน ศิลห้าข้อให้รักษา
ปลาตัวไดยังบ่ตาย ลอยว่ายว่ายในธารา
ขอร้องสักกุนา อย่าพึ่งกินศิลจะพัง
ฝ่ายนางนกกระยาง จำศิลเป็นอนิจจัง
จนตัวตายสิ้นวายชน จงทำดีอย่าแชเชือน
จำไว้เป็นบทเรียน แต่งแต่ตัวมัวหมองเอย
ความดีไม่แปรผัน รับประกันฉันขอเตือน
อันความดีเปรียบเสมือน ดาวล้อมเดือนบนนภา
ท้องฟ้ายามค่ำคืน แสงดาวเดือนงามนัยน์ตา
กลอนลา
ขอจบกลอนไว้เพียงนี้ ขอลาทีท่านทั้งหลาย
จารเสน่ห์ผู้ประพันธ์ ให้พวกฉันนี้มาร้อง
เป็นทำนองสารพัน ส่วนบ้านนั้นอยู่บะแคคำ
ตำบลคือแวงใหญ่ อยู่บ่ไกลดอกท่านเอย
เวลามาถึงแล้ว ขอลาแก้วสามประการ
กรรมการและผู้ฟัง พระสัมมาจงรักษา
จงอยู่เย็นและเป็นสุข อย่ามีทุกข์มาราวี
ขอให้รัฐบาล เป็นสักขีประชาชน
พวกมาอย่ามีภัย หรือพวกไปกับรถยนต์
สุขสันต์กันทุกคน อย่ากังวลการเดินทาง
ผู้หญิงหรือผู้ชาย ถึงที่หมายทุกคนเอย!
